Άρνηση...
Ο αέρας του χαϊδευε το πρόσωπο απαλά σαν μετάξι...Η αύρα της ατμόσφαιρας απλωνόταν γλυκά σε όλο του το κορμί...Οι σκέψεις του πολλές και ακαθόριστες...Τι είχε κάνει? Δε θυμόταν...Τώρα μπορούσε και έβλέπε πιο καθαρά...πλησίαζε...οι εικόνες άλλάζαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου...ένα σκοτεινό πέπλο από αναμνήσεις μπλεγμένο με ανάμικτα συναισθήματα κάλυπτε όλο του το είναι...έκλαιγε ή μήπως η βροχή του μαστίγωνε το αποκρυσταλλωμένο χαμόγελο του?...πλησίαζε ακόμα περισσότερο...ένιωθε άναρχος, αθάνατος...κι όμως πλησίαζε...άκουγε φωνές, αγωνιώδεις κραυγές...ο δρόμος πια του φαινόταν πολύ κοντινός...και ξαφνικά κατάλαβε...η ταράτσα απ' όπου είχε πηδήξει δε γύριζε πίσω...
6 comments:
Ορισμένοι δρόμοι δεν έχουν επιστροφή. Αυτό και μόνο τους κάνει σπουδαίους...
Σπουδαίους μπορεί, αλλά όχι απαραίτητα αναγκαίους...
Τι ειναι αναγκαιο και τι οχι ειναι απόλυτα σχετικο...
Λοιπόν τώρα θυμήθηκα ποιηματάκι σχετικό. Ο τελευταίος στίχος τα λέει όλα.
Άρνηση - Ελύτης
Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό,
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή,
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.
Με τι καρδιά , με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή,
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή.
lol..ε προσπαθώ να σκεφτώ τπτ..Θα έγραφα για αυτά που σου απάντησα στο θέμα με τις βλαμμένες στο STAR, αλλά με πρόλαβες...Κάτσε να στίψω το μυαλό μου, να βρω :)
Μπα...Μην ανησυχείς, το πολύ πολύ να κάψω κανένα εγκεφαλικό κύτταρο :P
Post a Comment