Wednesday, June 21, 2006

Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα...


Κυριακή 5:30 το απόγευμα. Είμαι με τον κολλητό μου και την μάνα του στην είσοδο του Terra Vibe έτοιμοι να μπούμε μέσα για να ζήσουμε αυτό που περιμέναμε εδώ και 3 περίπου μήνες. Τη συναυλία του frontman των Pink Floyd, Roger Waters...Το show όπως είχε ανακοινωθεί θα άρχιζε στις 9:30. Είχαμε προμηθευτεί τα εισιτήρια των 100 ευρώ, που αντιστοιχούσαν σε θέσεις VIP. Κάτι παγκάκια στα αριστερά, όπως βλέπαμε τη σκηνή. Τελικά αποδείχτηκαν καλά , αφού κάτω γινόταν χαμός και έπεφτε πολύ σπρωξίδι. Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά και ξαφνικά στις 9:05 βλέπουμε τον Waters και την μπάντα του να ανεβαίνουν στη σκηνή..Το τι ακολούθησε είναι απερίγραπτο. O Roger στα ελληνικά λέει :"Έτοιμοι? Παμεε", και οι πρώτες νότες του In The Flesh βγήκαν από τις κιθάρες κάνοντας μας όλους να ανατριχιάσουμε. Τα θεαματικά εφέ είχαν αρχίσει ήδη τον τρελό χορό τους και όλοι μας είχαμε μείνει άφωνοι με την εκτέλεση του τραγουδιού. Στη συνέχεια, ο Waters πήρε ένα σκαμπό, την κιθάρα του και ερμήνευσε το Mother. Άψογη εκτέλεση με τη φωνή του Roger να συνδυάζεται καταπληκτικά με την μελωδία. Το Set The Controls For The Heart Of Sun είχε σειρά. Η μπάντα το απέδωσε τέλεια και όλοι μας είχαμε μαγευτεί από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας. Μετά, το πασίγνωστο Shine On You Crazy Diamond. Έπαιξαν τα part 2-5, με φωτογραφίες του Syd Barrett (πρωτεργάτη του συγκροτήματος) να κάνουν την εμφάνισή τους στο video wall. Have A Cigar στη συνέχεια και όι περισσότεροι άναψαν μπάφους με αποτέλεσμα να βρωμίσει ο τόπος. Όσο για το τραγούδι ήταν μία καταπληκτική εκτέλεση...Για το επόμενο τραγούδι δε χρειάζεται να πούμε πολλά, Wish You Were Here. Από τα πιο γνωστά κομμάτια των Floyd, όλο το κοινό τραγουδούσε με μια φωνή, ενώ ο Waters το ερμήνευσε με συναίσθημα, πράγμα που μας συγκίνησε όλους. Το μενού στη συνέχεια περιελάμβανε το Southampton Dock και το Fletcher Memorial Home. Τέλεια βιντεάκια έπαιζαν πίσω και ειδικά στο Fletcher, το οποίο έχει πολιτική διάσταση , όπου έδειχνε πυροβολημένες φωτογραφίες των Μπους και άλλων "τρομοκρατών" έπαισε χειροκρότημα για τους στίχους και για τις εικόνες του Waters...Το Perfect Sense pt 1&2 ήταν απίστευτα εκτελεσμένα. O Θεός τα έδωσε όλα βγάζοντας περρίσιο συναίσθημα!Ακολούθησε ένα καινούριο τραγούδι του Waters, το οποίο οι περισσότεροι δεν το ξέραμε. Leaving Beirut ο τίτλος του και είναι αυτοβιογραφικό, αφού μιλάει για μια αραβική οικογένεια που φιλοξένησε τον Waters όταν στα 17 του αποφάσισε να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή, περνώντας και από Ελλάδα. Πίσω έπαιζε η ιστορία σε μορφή cartoon, γράφοντας όλα τα λόγια...Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου διαβάζοντας τους στίχους και σίγουρα η μουσική βοηθούς πολύ!Τελευταίο κομμάτι για το πρώτο μέρος, το Sheep. Καταπληκτική εκτέλεση με πολλά εφέ και φωτιές να ξεπηδάνε από τα πλάγια της σκηνής.

20 λεπτά διάλειμμα!Σε λίγο θα ζούσαμε το όνειρο...

Περιμέναμε όλοι ανυπόμονα και ξαφνικά ακούγεται η καρδιά του Dark Side Of The Moon...Ξέσπασα σε δάκρυα, ακούγοντας τα πρώτα ηχοχρώματα του Speak to Me και στη συνέχεια το Breath. Δεν το πίστευα...Το On The Run ήταν απλά Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟ. Time στη συνέχεια και οι ήχοι και το βίντεο των ρολογιών χτυπάνε κατευθείαν στη ψυχή....Ρεσιτάλ μουσικής με τους κιθαρίστες να παίζουν καταπληκτικά. Το επόμενο κομμάτι, The Great Gig In The Sky...Περίμενα να δω πως θα είναι τα γυναικεία φωνητικά. Έχοντας δει και άλλες συναυλίες του Waters, περίμενα ότι θα ήταν απλά καλά...Αλλά αυτό που άκουσα ήταν μοναδικό. Δεύτερη φορά ξέσπασμα...Η Carol Kenyon έδωσε ρέστα ερμηνέυοντας αυτόν τον ύμνο!Συνέχεια είχε το Money. Λεφτά ακούγονταν να πέφτουν από παντού. ΤΕΛΕΙΟ!Μετά, Us and Them και Any Colour You Like. Και τα δύο καταπληκτικές εκτελέσεις με την ενδιάμεση αλλαγή να γίνεται απίστευτα καλά. H κομματάρα που λέγεται, Brain Damage ακολουθούσε κα τέλος το Eclipse...Και όλοι να έχουμε μέινει άφωνοι! Αυτό ήταν? Ευτυχώς όχι. O Waters με την μπάντα ξαναβγήκαν και εκεί έγινε Ο χαμός...Happiest Days Of Our Lives και Another Brick In The Wall pt 2 έκαναν τον κόσμο να πραληρεί και να τραγουδάει με όση δύναμη είχε "Hey teacher..leave the kids alone"...Συγκίνηση!Σειρά είχε το Vera, το οποίο το είπε μισό-μισό με το Bring The Boys Back Home!Και η στιγμή που όλοι περιμέναμε. COMFORTABLY NUMB. Ο ύμνος των ύμνων...Συναίσθημα, κλάμα, ρίγη...Το σόλο στο τέλος μπορεί να μην ήταν σαν του Gilmour, αλλά σίγουρα άξιζε πολλά χειροκροτήματα.Τέλος!Αυτο ήταν!Στο δρόμο της επιστροφής προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έζησα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει πρόοδο. Έχω μείνει εκεί, εκεί που ο όρος μουσική και show γίνονται ένα, εκεί που η ψυχή ανασταίνεται, εκεί που ο Waters μας εξιλέωσε όλους...Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ αυτή η συναυλία. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και τώρα πια θα μείνει η ανάμνηση για πάντα...Roger σε ευχαριστώ πραγματικά!

Thursday, June 15, 2006

Έρωτας;

Σάββατο βράδυ...Είχα πάει στο σπίτι της μάνας μου να μείνω το τριήμερο (οι γονείς μου είναι χωρισμένοι)! Ένας φίλος - ας τον ονομάσουμε Δ. - της μανας μου και δικός μου θα περνούσε από το σπίτι για να κάτσουμε να αράξουμε, να παίξουμε καμιά μπιρίμπα, να δούμε ταινία. Ο Δ. τραγουδάει σε ένα μαγαζί στο Λουτράκι. Μπουζούκια δηλαδή δεύτερης κλάσης!Ως γνωστόν, εχούμε είμαι εντελώς διαφορετικού ρεπερτορίου, rock και πάνω. Τα μπουζούκια τα σιχαίνομαι. Τέλος πάντων, συνεχίζω...Και μας πρότεινε να πάμε μαζί του, έτσι για να περάουμε το βράδυ και μιας και δεν είχα τπτ καλύτερο να κάνω αποφάσισα να πάω κι εγώ.Και φτάνουμε στο μαγαζί και αρχίζει το πρόγραμμα, εν τω μεταξύ είχαν έρθει κι ένα ζευγάρι, φίλοι της μάνας μου κι εγώ σκυλοβαριόμουν. Και τότε ήρθε το αναπάντεχο, έφυγε από τη σκηνή ο Δ. που άνοιγε το πρόγραμμα μαζί με ένα άλλο παιδί και τότε ανέβηκε αυτή!Με το που την είδα δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Επιτέλους σκέφτομαι, κάτι καλό που έχει και το μαγαζί...Αλλά δεν τελείωσε εκεί, όταν έφυγε κι αυτή από τη σκηνή, πήγα στα καμαρίνια με την πρόφαση να δω τον Δ. Τον Δ. τον είδα, αλλά είδα κι αυτή και το καλύτερο; Γνωριστήκαμε!Ναι, γνωριστήκαμε! Είναι 22 και θα την ονομάσουμε Α. Κι αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, συζητούσαμε γα ότι πράγμα μας ερχόταν στο μυαλό, και όσο πιο πολύ μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ καταλάβαινα πόσο μου αρέσει. Έβλεπα τα πράσινα μάτια της, την καλοφτιαγμένη μύτη της, τα χείλη της και γενικά το υπέροχο πρόσωπο της. Όσο για το σώμα της, ασχολίαστο. Καταπληκτικό, στη σκηνή πάνω σε κάποια latin τραγούδια που έλεγε, κουνιόταν σαν τη Shakira (η Α. έχει ρίζες από Κούβα!)....Δε θέλει και πολύ ένας άντρας για να γοητευτεί από κάτι τέτοιο!Η ώρα είχε πάει 4 τα ξημερώματα και ήρθε η ώρα να φύγουμε...Δεν πρόλαβα να την χαιρετήσω γιατί εκείνη την ώρα τραγουδούσε. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω είναι να της κουνήσω το χέρι μου, κι αυτή ανταπέδωσαε λέγοντας στο μικρόφωνο "Φιλάκια"...Αυτό ήταν, την επόμενη μέρα ήθελα να ξαναπάω, αλλά τελικά παίχτηκε μλκια και δεν πήγα. Από κείνη την μέρα τη σκέφτομαι συνέχεια...Δε θέλω να κολλήσω, αλλά δε θέλω και να την ξεχάσω τελείως. Ο καιρός θα δείξει!

Thursday, June 08, 2006

Υπολογιστής? Ας γελάσω...


Αποφάσισα σε αυτό το ποστ να μην τα χώσω ούτε σε κοσμάκη, ούτε στην εκκλησία, ή γενικά σε κάτι έμψυχο...Σήμερα θα τα χώσω εκεί που θέλω πολύ (αλλά όταν λέμε πολύ εννοούμε πολύ) καιρό! Και αυτό το αντικείμενο δεν είναι κάποιο άλλο από τον προϊστορικό, αρχαίο, από τον καιρό του Νώε, υπολογιστή (να τον κάνει ο θεός)...Ένας υπολογιστής που ίσως και να έχει γράψει τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ΄87...Έναν υπολογιστή που τον αποφεύγουν όλοι όπως ο διάολος το λιβάνι!Και ναι...εγώ είμαι ο τυχερός που κάθεται σε αυτό το γραφείο, έχοντας για "συνεργάτη" αυτόν τον "πολύτιμο" υπολογιστή...Όταν πρωτοκάθησα σε αυτήν τη θέση που είχε κακοφανεί πολύ που ήταν τόοοοσο αργός. Έχοντας στο σπίτι έναν πολύ γρήγορο, αυτό μου είχε φανεί "Γολγοθάς". Αλλά λέω εντάξει, θα το συνηθίσω. Αμ δε...Όχι μόνο δεν το συνήθισα, αλλά μέρα με την μέρα θέλω να το σπάσω όλο και περισσότερο. Μέρα με την μέρα θέλω να τον πάρω όπως είναι και να τον πετάξω από το παράθυρο και να περιμένω με προσμονή να συγκρουστεί με το έδαφος και να διασπαστεί σε χίλια κομμάτια. Βγάζει όλο errors όταν σερφάρω στο Internet, βγαίνει από το msn από μόνο του, κάνει δέκα ώρες να ανοίξει μία ιστοσελίδα (και αν), πατάς να ανοίξει έναν φάκελο και μπορεί να τον ανοίξει όταν του κ****σει...Το ομολογώ...Θέλω να τον δω στα μπάζα, θέλω να τον δω να συνθλίβεται και θέλω να είμαι εγώ αυτός, ο οποίος θα το διαλύσει!!!Το πρόβλημα όμως, είναι ότι δεν μπορώ, γιατί και να τον "χαλάσω" με κάποιο τρόπο, υπάρχουν δύο πιθανότητες...Η μία είναι να πάρω ένα άλλο pc που υπάρχει στο γραφείο, το οποίο δε χρησιμοποιεί κανείς και είναι στην ίδια κατάσταση με το δικό μου, ή το χειρότερο να μείνω χωρίς υπολογιστή...Οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή και να ελπίζω σε κάποιο θαύμα...Μήπως και με (μας) λυπηθούν και μας φέρουν νέους!
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ

Friday, June 02, 2006

Σκλάβοι...


I'm not a slave to a God who doesn't exist...I'm not a slave to a world that doesn't give a shit...

Αυτή η φράση είναι από το τραγούδι του Marilyn Manson ,"The Fight Song". Εγώ θα μιλήσω μόνο για αυτό το κομμάτι και θα μιλήσω, όχι γιατί ο Manson είναι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες και τραγουδιστές, αλλά γιατί αυτή η φράση είναι κατ' εμέ από τις πιο σωστές που έχουν ειπωθεί. Δε ξέρω κατά πόσο ταιριάζει στον καθένα από εσάς...Εγώ πάλι πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων. Αυτή η φράση δηλώνει πως δεν είναι σκλάβος (πως δεν είμαστε σκλάβοι) σε έναν θεό που δεν υπάρχει. Προσοχή!!! Όχι στον έναν και μοναδικό Θεό, αλλά στο θεό που φτιάχνουν οι άνθρωποι, στο θεό που φτιάχνουν τα media, στο θεό που έχει φτιαχτεί μόνο και μόνο για να "καλύπτει" τις ανάγκες μας, που έχει δημιουργηθεί απλά για να μας κατευθύνουν κάποιοι, για να μας χειραγωγούν χωρίς εμείς να μπορούμε να το αντιληφθούμε. Σαν αρνιά, σα μάζα προς τη μηχανή του κιμά...Να γίνουμε όλοι υποχείρια κάποιων "ανώτερων". Άλλωστε, έχει πει και σε ένα άλλο τραγούδι του "I never really hated the one true God, but the god of the people i hated"...
Το δεύτερο σκέλος είναι εξίσου σημαντικό, καθώς μιλάει για την κατάντια του σημερινού κόσμου. Γιατί πρέπει να υπακούμε σε αυτούς που χέστηκαν για εμάς? Γιατί πρέπει να μην φέρνουμε αντίρρηση σε όσα μας λένε και να τα καταπίνουμε αμάσητα? Γιατί πρέπει να είμαστε ΣΚΛΑΒΟΙ, σε αυτούς που μας θέλουν μόνο για το συμφέρον τους? Γιατί να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε αυτά που βλέπουμε και να τα περνάμε στο ντούκου? Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί...Πολλοί μπορεί να πείτε, "νέος είναι αυτός, έχει ακόμα την επανάσταση στο αίμα του, όταν μεγαλώσει ου΄τε καν θα το σκέφτεται". Μπορεί να έχετε και δίκιο, αλλά δε φταίει κανείς γι αυτό. Μόνοτο γαμωσύστημα μας φταίει, αυτό το κατεστημένο που τα κάνει όλα όπως αυτό θέλει...Γι' αυτό κι εγώ επωφελούμαι το νεαρό της ηλικίας μου και κάνω τη δικιά μου "επανάσταση" στα πλαίσια που μπορώ...